سرطان سینه و بهبودی: سفری بی پایان

سرطان سینه و بهبودی: سفری بی پایان

 

“سرطان سینه من در حال بهبودی است، اما سفر تمام نشده است.” این داستان کلسی کرو، قهرمان همدلی و نجات یافته از سرطان سینه است.

زمانی که کلسی کرو اولین ماموگرافی خود را انجام داد، بسیار جوانتر از زنان معمولی بود که به سرطان سینه مبتلا بودند. اکثر زنان در حدود ۶۲ سالگی تشخیص داده می شوند.

کرو تنها ۴۲ سال داشت، بدون هیچ گونه علائم یا سابقه خانوادگی بیماری.

زمانی که رادیولوژیست سایه ای به اندازه بادام زمینی را روی سینه چپ او مشاهده کرد و بیوپسی را توصیه کرد، زندگی او به شدت تغییر کرد. نتایج بیوپسی نشان داد که توده در واقع سرطان است.

او علاوه بر گذراندن ساعت‌ها در مرکز تزریق، تحت عمل لامپکتومی و شیمی‌درمانی قرار گرفت. او می گوید: «من احساس غمگینی، عصبانیت و نگرانی می کردم و احساساتم غیرقابل پیش بینی بود.

در طول درمان، او همچنین عوارض جانبی وحشتناک شیمی درمانی مانند ریزش مو، خستگی و حالت تهوع را تجربه کرد.

یکی از موهبت هایی که کرو و همسرش با آن مواجه بودند این بود که مجبور نبودند با ناباروری و تنظیم خانواده دست و پنجه نرم کنند. قبل از تشخیص، کرو و همسرش یک دختر ۳ ساله به نام جورجیا داشتند.

اما بارها مبارزه با سرطان و تربیت فرزند برای هر دو والدین سخت بود.

بازگشت یک بیماری شکست خورد

 

سرطان کرو سرانجام پس از یک سال شیمی درمانی شکست خورد. او با پزشکش پیگیری کرد و اسکن‌های او به مدت چهار سال تمیز بود و به نقطه عطف پنج ساله نزدیک شد.

برای بسیاری از بازماندگان سرطان، رسیدن به پنج سال بدون عود به معنای شانس بالاتری برای بهبود نرخ بقا است.

بنابراین زمانی که وضعیت سلامت کرو به شدت تغییر کرد و سرطان سینه او بازگشت، خبر ویرانگر بود.

این بار پزشک او ماستکتومی مضاعف و مهارکننده آروماتاز را توصیه کرد. مهارکننده آروماتاز دارویی است که به مسدود کردن استروژن، هورمونی که رشد سرطان را تحریک می‌کند، کمک می‌کند.

درمان ها جواب داد. سرطان کرو اکنون دوباره در حال بهبودی است.

اما بهبودی مانند درمان نیست و احتمال عود به طور قابل توجهی نحوه تجربه زندگی روزمره خود را تغییر می دهد.

در حالی که کرو دیگر علائم معمول سرطان سینه را تجربه نمی کند، احساس عدم اطمینان هنوز از بسیاری جهات بر دیدگاه او وجود دارد.

 

“بازمانده” اصطلاح درستی نیست

 

حتی با وجود اینکه کلمه “بازمانده” اغلب برای توصیف زنانی که بر سرطان سینه غلبه کرده اند استفاده می شود، کرو با این برچسب همذات پنداری نمی کند.

او می گوید: “بازمانده نشان می دهد که اتفاق وحشتناکی مانند تصادف اتومبیل یا از دست دادن یکی از عزیزان رخ داده است، و شما به اندازه کافی خوش شانس بودید که از آن عبور کردید، اما سرطان یک رویداد یکباره نیست.”

کرو توضیح می دهد که برای بسیاری از افراد، سرطان عود می کند. به همین دلیل، قرار گرفتن در طرف دیگر شیمی درمانی بیشتر شبیه مدیریت بیماری است تا بقا.

دیگر هرگز نمی تواند “فقط سرماخوردگی” باشد

 

از آنجایی که او ماستکتومی دوبل انجام داده است، ماموگرافی دیگر روش موثری برای تشخیص عود نیست.

او می‌گوید: «اگر سرطان من عود کند، سرطان سینه به استخوان‌ها، ریه‌ها یا کبد من سرایت می‌کند.

این بدان معنی است که او باید به هر درد و درد بدن توجه ویژه ای داشته باشد. در پس ذهن او، هر زمان کرو سرفه، کمردرد یا زمانی که سطح انرژی او پایین می‌آید، نگران می‌شود.

 

روبان های صورتی نشانه مثبت بودن نیستند

 

کرو ذکر می‌کند: «اغلب از آن به عنوان «سرطان خوب» یاد می‌شود، و کمپین روبان صورتی نشان می‌دهد که زنان مبتلا به این بیماری باید احساس مثبتی داشته باشند.

ماه اکتبر را حتی “اکتبر صورتی” نامیده اند. اما صورتی رنگی است که بیشتر مردم آن را با چیزهای شاداب مانند آدامس، آب نبات پنبه ای و لیمونادی مرتبط می دانند.

کرو می گوید که او و بسیاری از زنان دیگر که مبتلا به سرطان سینه هستند نگران هستند که کمپین روبان صورتی ممکن است به ما پیشنهاد دهد که باید برای یافتن درمانی برای سرطان سینه «جشن بگیریم».

یکی از نکات منفی بالقوه این مثبت بودن این است که می تواند ترس بسیاری از زنان در مورد عود و مرگ را نادیده بگیرد.

کمپین روبانی همچنین ممکن است باعث شود زنان مبتلا به سرطان در مراحل پایانی یا متاستاتیک احساس کنار گذاشته شدن کنند، زیرا آنها هرگز از بیماری خود بهبود نخواهند یافت.

سرطان سفر نیست، بهبودی است

 

کرو می‌گوید زنان زیادی را نمی‌شناسد که تجربه درمان خود را – از ریزش مو گرفته تا حالت تهوع و زخم‌های جراحی – به عنوان یک سفر توصیف کنند.

این کلمه اغلب برای توصیف شیمی درمانی، پرتودرمانی و جراحی استفاده می شود، اما در جامعه سرطان، این یک اصطلاح پربار است.

اما، اکنون که کرو در حال بهبودی است، زندگی مانند یک سفر به نظر می رسد، زیرا هیچ چیز متناهی نیست.

“زمان هایی وجود دارد که احساس خوبی دارم، و سپس زمان هایی وجود دارد که هر لحظه ارزشمندی را طوری نگه می دارم که گویی ممکن است آخرین لحظه من باشد.

گاهی اوقات به پروژه‌های آینده و بلندمدتی فکر می‌کنم که می‌خواهم آن‌ها را تکمیل کنم، و همچنین لحظاتی وجود دارد که از اینکه ممکن است خانواده‌ام را به دلیل سرطان از دست بدهم، می‌ترسم و ناراحت می‌شوم.

یافتن معنا از طریق کمک به دیگران

کرو سعی می کند به بهترین شکلی که می تواند تعادل را در زندگی خود پیدا کند. او بیشتر از گذشته زمان با کیفیتی را با خانواده خود می گذراند.

او اخیرا اولین کتاب خود را با نام «کارت خوبی برای این وجود ندارد» با هنرمندی امیلی مک داول نوشت. این کتاب راهنمای «چگونه» برای دوستان و اعضای خانواده است که می‌خواهند از عزیزان خود در مواقع سخت حمایت کنند.

کرو همچنین یکی از اعضای هیئت مدیره یک سازمان غیرانتفاعی سرطان است و به عنوان یک مددکار اجتماعی، اردوهای همدلی را به عنوان راهی برای آموزش معنای شفقت به دیگران هدایت می کند.

«[کار من] و گذراندن وقت با خانواده و دوستانم بسیار مفید است. این کار معنی‌داری است که مرا حفظ می‌کند.» او می‌گوید.

در پایان، کرو می خواهد مردم، از جمله سایر زنانی که مبتلا به سرطان هستند و در حال بهبودی هستند، بدانند که این بیماری اثری ابدی بر هویت شما بر جای می گذارد.

و نشان می دهد. کرو در تمام کارهایش تمام تلاشش را می کند تا به زنانی که با این بیماری زندگی می کنند بیاموزد که، حتی در زمان های عمیق ناامیدی و ترس، هرگز تنها نیستند.